Ινσαλλάχ (Παλαιoβιβλιοπωλείο)

Περιγραφή

Τα πρόσωπα του μυθιστορήματος αυτού είναι φανταστικά. Φανταστικές οι ιστορίες τους, φανταστική η πλοκή. Τα γεγονότα από τα οποία εμπνέεται είναι αληθινά. Αληθινός ο χώρος, αληθινός κι ο πόλεμος μέσα στον οποίο ξετυλίγεται η αφήγηση.
Η συγγραφέας αφιερώνει το έργο στους τετρακόσιους Αμερικανούς και Γάλλους στρατιώτες που δολοφονήθηκαν στη σφαγή της Βηρυτού από τα Τέκνα του Θεού. Το αφιερώνει στους άνδρες, στις γυναίκες, τους γέρους και τα παιδιά που σκοτώθηκαν στις άλλες σφαγές εκείνης της πόλης και σε όλες τις σφαγές της ατελεύτητης σφαγής που ονομάζεται πόλεμος. Το μυθιστόρημα αυτό θέλει να είναι μια πράξη αγάπης προς αυτούς και προς τη Ζωή.

“Το άρχισα καλή μου, το δουλεύω! Κάθε βράδυ κλείνομαι στο γραφείο και δουλεύω, δουλεύω, δουλεύω. Ταξιδεύω στα βαθιά νερά του πολυπόθητου μυθιστορήματος. Δεν ξέρω σε ποιο λιμάνι θα με βγάλει. Το μυθιστόρημα δεν φανερώνει τα άπειρα μυστικά του ούτε σ αυτόν που το γράφει, όπως δεν αποκαλύπτει αμέσως και την πραγματική του ταυτότητα. Όμοια μ ένα έμβρυο με ασχημάτιστα χαρακτηριστικά, στην αρχή κλείνει μέσα του μια πλούσια πηγή από υποθέσεις: φυλάει μύριες εκπλήξεις, καλές και κακές. Και τα πάντα είναι δυνατά. Ακόμη και το χειρότερο. Το σώμα όμως έχει ήδη σχηματιστεί, η καρδιά χτυπάει,οι πνεύμονες δουλεύουν, τα νύχια και τα μαλλιά μεγαλώνουν, στο ακαθόριστο ακόμη πρόσωπο διακρίνεις με σαφήνεια τα μάτια, τη μύτη και το στόμα: μπορώ να σου το παρουσιάσω. Μπορώ να σου πω εξαρχής ότι η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα διάστημα τριών μηνών, δηλαδή ενενήντα ημερών, που αρχίζουν μια Κυριακή στα τέλη του Γενάρη. Ξεκινάει με τα σκυλιά στη Βηρυττό, αλληγορία που εντάσσεται στο χρονικό, προχωράει με τη διπλή σφαγή και συνεχίζει ακολουθώντας το νήμα μιας μαθηματικής εξίσωσης, δηλαή της S=K 1n W του Μπόλτσμαν. Για να πλέξω τον ιστό της χρησιμοποιώ τον ιπποκόμο του Οδυσσέα, που θυμίζει τον Άμλετ και αναζητάει τον τύπο της Ζωής. Τον βάφτισα Άγγελο, επιλογή που μου φάνηκε ταιριαστή με την αποστειρωμένη του λογική. Άλλωστε, σε κανέναν δεν έδωσα όνομα από το θείο ποίημα. Με την ελπίδα ότι έτσι θα απέτρεπα τον συνηθισμένο αιώνιο ηλίθιο που παραμονεύει πάντα να με κατηγορήσει για αλαζονεία και να περιφρονήσει το μόχθο μου, έδωσα στους αρχηγούς των Αχαιών ανώδυνα ονόματα αρπακτικών πτηνών ή κωμικά παρατσούκλια. Στους άλλους ό,τι τύχαινε ή μου φαινόταν κατάλληλο για το συγκεκριμένο πρόσωπο. […] Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, όλοι μαζί είναι καμιά εξηνταριά πρόσωπα. Αλλά μέρα με τη μέρα το ανθρώπινο δυναμικό εμπλουτίζεται, η σκηνή γεμίζει και σύντομα θα εμφανιστούν καινούριοι ήρωες. Ο Θεός να βάλει το χέρι του…”