Άθως – Το Άγιον Όρος (Παλαιοβιβλιοπωλείο)

Περιγραφή

Όταν οι φωτογραφίες μιλούν εύγλωττα, όταν οι μοναχοί δεν μιλούν, έχοντας κουβέντα με τον Θεό, που μόνο έτσι καταξιώνεται η σιωπή τους, τότε τι να γράψεις; Μοναχά ό,τι φαίνεται φωτογραφίζεις. Πίσω όμως από τα ρυτιδωμένα πρόσωπα και τα ροζιασμένα χέρια, τα παράθυρα των κελιών, τις καλοπελε-κημένες πέτρες στις ξερολιθιές, στους αρσανάδες, στους πύργους, στα καμπαναριά και στις εκκλησίες, με τους ενδιάμεσους σταυρούς από κεραμίδι και τις επιγραφές στην άσπρη ή σταχτιά πέτρα, που μιλούν για πολύ παλιές χρονολογίες, ονόματα, τίτλους, πόλεις, χώρες, νησιά κάτι σημαντικό κρύβεται. Η υπομονή, το μεράκι, το φιλότιμο, η επιμονή, η αγάπη, η ελπίδα, η φιλοθεΐα και η φιλανθρωπία – μυστικά, καλά κρύβονται, αλλά όχι δύσκολα διαφαίνονται. Η πίστη στον Θεό δημιουργεί τέτοια έργα τόλμης, θαυμασμού, σεβασμού και σεμνού μεγαλείου. Το αρμολόγημα των τοίχων στα Καθολικά θυμίζει κέντημα, αλλά και λεπτότητα ψυχής και αισθημάτων. Το φαγωμένο στασίδι δηλώνει την άγρυπνη στάση των ευλαβών προκατόχων, των αγρυπνούντων και μαθητευόντων στη θεία Λατρεία. Το τριμμένο κομποσχοίνι την αέναη ευχή. Στο Άγιον Όρος με τα περί τα δύο χιλιάδες κτίσματα, περί τους δύο χιλιάδες μοναχούς – εδώ θέλουμε να στρογγυλεύουμε τους αριθμούς -είμαστε λίγοι, μα τόσοι πολλοί- με τα είκοσι χιλιάδες χειρόγραφα, τις είκοσι χιλιάδες βυζαντινές εικόνες τις πεντακόσιες χιλιάδες βιβλία, τις εκατοντάδες εκατοντάδων λειψανοθηκών, σταυρών, θυμιατών, κανδηλών, ευαγγελίων, αμφίων, ιερών σκευών και ανεκτίμητων κειμηλίων, από ασήμι, χρυσάφι, μπρούντζο, μετάξι και φίλντισι, αρχίζεις ν” αριθμείς διαφορετικά.