Μεγάλοι λαϊκοί : Σωτηρία Μπέλλου (Παλαιοβιβλιοπωλείο)

Περιγραφή

Από κάπου πρέπει ν’ αρχίσει κανείς…
Η αρχή έγινε με το “ΜΥΘΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ”. Βαμβακάρης, Παπαϊωάννου, Τσιτσάνης. Μία κατάδυση στην Ελλάδα του χθες, σε μια θάλασσα από νότες και στίχους βγαλμένους από τα σωθικά Ελλήνων που είχαν το χάρισμα να εκφράζονται με το τραγούδι. Μια άλλη Ιστορία, μια ιστορία της ζωής πολυσύνθετη, που κανένα εγχειρίδιο και μελέτη δεν θα μπορέσει ποτέ να ανταγωνιστεί. Ίσως γιατί η επιστήμη θέλει μυαλό· η τέχνη απαιτεί ψυχή. Όταν αρχίσεις, δύσκολα σταματάς…
Το λένε συνήθως για κακό, στις μέρες μας το ακούμε συχνά. Ευτυχώς, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Το ταξίδι δεν μπορούσε να σταματήσει, οι σταθμοί είναι πολλοί και το τέρμα χαμένο στο μέλλον. Οι πρώτοι ήταν τα ινδάλματα. Οι αμέσως επόμενοι παρέλαβαν τη σκυτάλη -τη φωνή και το μπουζούκι, τα λόγια και τους ήχους- κι έφτιαξαν το δικό τους μεγαλείο. Και να το κουβάρι της Ιστορίας να ξετυλίγεται, στην Ελλάδα του ’50, του ’60, του ’70. Το λαϊκό τραγούδι κυριαρχεί, αποενοχοποιείται, ενώνει, γίνεται η εσπεράντο των Ελλήνων όλων. Μετά τα χρόνια τα βαριά, της φτώχειας, του πολέμου, του διχασμού, έρχονται τα Χρόνια της Αθωότητας. Η χαρά παίρνει το μερτικό της στην καθημερινή ζωή, ο ελληνικός κινηματογράφος ανθεί. Ένα ξέσπασμα λαϊκό το λαϊκό τραγούδι, εκφράζει πάντα τον έρωτα και τον πόνο, αλλά και το κέφι, την ευφορία, την απόλαυση. Η σκωπτική αλλεγκρία του Ζαμπέτα συναντά τη βαθυστόχαστη φινέτσα του Μητσάκη και οι δυο μαζί την ντόμπρα λιτότητα της Μπέλλου. Αυτοδίδακτοι όλοι, διαμάντια που δεν σήκωναν κατεργασία, γεννήθηκαν λαμπεροί και μονάκριβοι. Υπάρχει περίπτωση να κλείσεις τα μάτια, να ακούσεις έναν από τους τρεις και να τον μπερδέψεις με κάποιον άλλο; Καμία.
Χωρίς προσωπικούς μάνατζερ, χωρίς δημοσιότητα κατασκευασμένη, γίνονται αστέρια στις καρδιές του κόσμου και περνάνε και στις νεότερες γενιές με το σπαθί τους, γιατί οι νέοι τους επιλέγουν, κανείς δεν τους επιβάλλει. Η ζωή μας κύκλους κάνει…
Τύχη αγαθή το ‘φερε στην έκδοση αυτή να συνεργαστούμε άνθρωποι γνωστοί από παλιά. Οι τρεις συγγραφείς δεν είναι απλώς μελετητές, ανέπτυξαν σχέση προσωπική με καθέναν από τους ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΛΑΪΚΟΥΣ. Την Ιωάννα Κλειάσιου διάλεξε ο Γιώργος Ζαμπέτας για ν’ ανοίξει την καρδιά του, να της μιλήσει για όλους και για όλα, στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ο Νίκος Οικονόμου στάθηκε δίπλα στον Γιώργο Μητσάκη μέχρι το τέλος, ξέρει τον άνθρωπο και το έργο του όσο κανείς. Και ο Θωμάς Κοροβίνης, ο Θεσσαλονικιός και Κωνσταντινουπολίτης, στα ταξίδια του κράταγε πάντα μια υπόγεια σχέση με τη Σω-τηρία Μπέλλου, ένα δικό του άνθρωπο. Από κοντά, αφανής, ο Στέλιος Ελληνιάδης, που συνεχίζει μεθοδικά τη δουλειά του πάνω στο λαϊκό τραγούδι. Ένα “ευχαριστώ” για όλους. Καλά να ‘μαστε να ξαναρμενίσουμε στο ελληνικό τραγούδι. Το ταξίδι είναι μακρύ…