Οργισμένος άγγελος

Περιγραφή

Σάββατο βράδυ. Θα μπορούσε να ήταν άλλο βράδυ, αλλά έτυχε να μην είναι. Το μπαρ γεμάτο, δεν το κούναγε κανένας κι ας ήταν περασμένες δυο. Ο άνθρωπος του μπαρ δεν ήξερε πως να μας ξεφορτωθεί. Δύσκολη η θέση του, τον λυπόμουνα. Έβγαλε ένα μπουκάλι ουίσκι να μας καλμάρει. Χαμήλωσε λίγο την μουσική, μα οι περισσότεροι χορεύανε. Η Ανδρομάχη είχε φρικάρει, χτυπιότανε με έναν πιτσιρικά χοντρούλη πολύ άγρια. Η επιθετικότητα στις κινήσεις τους είχε κάτι το καταστρεπτικό, με την παράκρουση της μουσικής, έφτανε στην εξόντωση…

Ο Άγγελος έφερνε βόλτες ανάμεσα μας χωρίς να υπάρχει. Μίλαγε λες και δεν τον άκουγε κανένας. Κάποτε μου είχε γράψει σ’ ένα χαρτάκι απ’ τα τσιγάρα του: “…Και συλλογίζομαι τη σιωπή μέσα στο θόρυβο που πεθαίνει…”. Αργότερα, ο θάνατος του. Η δικαίωση του συλλογισμού: Ανυπόφορη η ύπαρξη μέσα στη σιωπή…

1979. Από το Πολυτεχνείο στις καταλήψεις του Χημείου. Σημείο οριακό και κύκνειο άσμα ενός κινήματος και μιας εποχής. Σαν ένα παιχνίδι της μνήμης, το μυθιστόρημα του Δημήτρη Παπαχρήστου φωτίζει μια περίοδο που τη νομίζουμε πολύ κοντινή για να την αναλογιστούμε, αλλά που ταυτόχρονα μοιάζει τόσο μακρινή σαν να μην υπήρξε ποτέ…