Τα δάκρυα του χρόνου

 

Βαδίζοντας στα στενά μονοπάτια της ζωής κι έχοντας στο δισάκι του μονάχα τις προσδοκίες του, γνωρίζει τα πρωτοβρόχια της απογοήτευσης, αλλά δεν εγκαταλείπει τις επιδιώξεις του. Περιορίζεται σε αδέσποτες βόλτες του πείσματός του και επιλέγει το νέκταρ του ψεύδους προς τους δικούς του για να επιτύχει τον στόχο του.

 

Παγιδευμένος σ’ ένα καταφύγιο επινόησής του και οδοιπόρος της στεγνής πραγματικότητας, παλεύει μέσα στις αναταράξεις των γεγονότων έχοντας τις κεραίες τεντωμένες. 

 

Δεν επιτρέπει στον καβαλάρη της ελπίδας να ξεπεζέψει. Με το καμουτσίκι του πείσματος τον ωθεί 

να καλπάζει στα γεγονότα, ενώ αυτός φλερτάρει με την τρέλα.Τη στιγμή που νομίζει πως όλα έχουν χαθεί, η ζωή, για να εξιλεωθεί, του δίνει τον άσο που έχει κρυμμένο στο μανίκι. Στο απόγειο της δόξας, ο προσωπικός του βίος βγαίνει σε πλειστηριασμό για να τον εκποιήσουν οι άλλοι. Κάθε στιγμή περνάει από την κόλαση και το καθαρτήριο, δίχως όμως να βρίσκει τον παράδεισο.

 

Ω, πόσο εικονική ήταν η ευτυχία του! Το διαπίστωνε εκείνη τη στιγμή. Όσο επιτυχημένος κι αν έχει υπάρξει ένας άνθρωπος στο παρελθόν, είναι καταδικασμένος να ζει μέσα στην ερημιά του εγωισμού του όταν εντός του υπάρχουν δυσαναπλήρωτα κενά. Είχε έρθει η ώρα να σπάσει το καβούκι του και να εξερευνήσει με χειρουργικό νυστέρι τον εσώτερο εαυτό του. 

 

Ένας ηθοποιός δε ζει για να μετανιώνει. Οι λανθασμένες επιλογές είναι μέρος της καριέρας του, που διαρκώς εξελίσσεται, άλλοτε με απότομες ανηφόρες και άλλοτε με απότομες κατηφόρες. Ίσως έπρεπε να αφεθεί στον χρόνο για να πάρει την απάντησή του στο αν η επιλογή του να απομονωθεί από τους πάντες και από τα πάντα ήταν ένα μεγάλο λάθος ή σηματοδοτούσε την ανατολή μιας νέας αλήθειας.