Η μονωδία της έρημος

Ίσως και να δεις τότε την πόλη

Ίσως και να δεις τότε την πόλη που για σένα ονειρεύτηκα να παίρνει σάρκα κι οστά, να υψώνεται σιωπηλά λιθαράκι λιθαράκι στην ερημιά, μακριά απ’ το σκοτάδι τα τσακάλια τον φόβο την παγωνιά. Ίσως και να δεις τότε την πόλη που για σένα ονειρεύτηκα να συνθλίβει την αθλιότητα, τους μισθοφόρους νομάδες που εφορμούσανε κατά κύματα πάνω μας έφιπποι για χίλιες χιλιάδες χρόνια πολλά, τα όρνια τις ύαινες και τ’ άλλα πτωματοφάγα κτηνά. Ίσως και να δεις τότε σύσσωμο το σώμα της πόλης να ορθώνεται και να προτάσσει τα δόντια στους δράκοντες γυμνά – έρκος πυρίκαυστο η αξιοπρέπεια στη σκοτεινιά. Ο φόβος είναι μια αρρώστια που τρωγαλίζει την καρδιά. Μην πάρεις τούτο τον δρόμο – φέρνει σε μέρη απάνθρωπα, σκληρά. Φώναξε, ούρλιαξε, με νύχια γυμνά χίμα και χτύπα, δάγκωσε το χτήνος στ’ αχαμνά.