Το σύστημα του δόκτωρα Πίσσα και του καθηγητή Φτερά

Περιγραφή

Δεν αντιλέγαμε σε καμιά φαντασιοπληξία που έμπαινε στο μυαλό των τρελών. Απεναντίας, όχι μόνο τις ανεχόμασταν, αλλά και τις ενθαρρύναμε – αυτή τη θεραπεία είχαμε εφαρμόσει σε πολλούς τροφίμους μας επί χρόνια.
– Είχαμε άλλοτε κάποιον εδώ, είπ’ ένας παχουλός κοντούλης, που καθότανε στα δεξιά μου, που φανταζόταν πως ήταν τσαγιέρα, και, μια που το ‘φερε ο λόγος, δεν είναι περίεργο, αλήθεια, πόσο συχνά μπαίνει αυτή η λόξα στο κεφάλι των τρελών; Δεν υπάρχει τρελοκομείο στη Γαλλία, που να μη διαθέτει μια ανθρώπινη τσαγιέρα. Ο δικός μας ήταν μια μετάλλινη τσαγιέρα, μάρκα «Μπριτάνια», και φρόντιζε να γυαλίζει τον εαυτό του κάθε πρωί μ’ ένα πετσί και με ασημόσκονη.
– Κι έπειτα ήταν ο Ζυλ Ντεζουλιέρ, που ήταν πολύ περίεργος, αλήθεια, κι είχε την ιδέα πως ήταν νεροκολοκύθα. Έτρεχε πίσω από το μάγερα ζητώντας του να τον κάνει κολοκυθόπιτα, μα εκείνος αγανακτούσε και αρνιότανε.